+30-210-3633004
·
[email protected]
Contact Now

Απόφαση 2158/2013 Μον. Πρωτ. Αθηνών

Ο γενικός όρος συναλλαγών που προβλέπει ότι οι τόκοι επί τραπεζικού δανείου υπολογίζονται με βάση έτος 360 ημερών, προσκρούει στη γενικότερη αρχή της διαφάνειας (ΑΚ 281, 288, άρθρο 2 του Ν. 2251/1994) που διέπει τις τραπεζικές συμβάσεις και επιτάσσει οι όροι να είναι διατυπωμένοι κατά τρόπο ορισμένο, ορθό και σαφή, ώστε ο απρόσεκτος μεν ως προς την ενημέρωσή του αλλά διαθέτοντας τη μέση αντίληψη κατά το σχηματισμό της δικαιοπρακτικής του απόφασης χρήστης των τραπεζικών υπηρεσιών να γνωρίζει τις συμβατικές δεσμεύσεις που αναλαμβάνει, ιδίως, όσον αφορά τη σχέση παροχής αντιπαροχής.

Με το να υπολογίζεται το επιτόκιο σε έτος 360 ημερών, ο δανειολήπτης δεν πληροφορείται το (πραγματικό) ετήσιο επιτόκιο, όπως αυτό θα έπρεπε να προσδιορίζεται σύμφωνα και με τη διάταξη του άρθρου 243 παρ. 3 ΑΚ.

Η τράπεζα διασπά με τον εν λόγω όρο, εντελώς τεχνητά και κατ’ απόκλιση των δικαιολογημένων προσδοκιών του δανειολήπτη, το χρονικό διάστημα (το έτος), στο οποίο όφειλε να αναφέρεται το επιτόκιο, δημιουργώντας έτσι μία πρόσθετη επιβάρυνση του δανειολήπτη, ο οποίος πλέον – όταν το επιτόκιο μίας ημέρας προσδιορίζεται με βάση έτος 360 ημερών – για κάθε ημέρα επιβαρύνεται με, κατά 1,3889% περισσότερο, τόκους, καθώς το επιτόκιο υποδιαιρείται για τον προσδιορισμό του τόκου προς 360 ημέρες, χωρίς αυτή η επιπλέον επιβάρυνση να μπορεί να δικαιολογηθεί με την επίκληση κάποιου σύνθετου χαρακτήρα της παρεχόμενης υπηρεσίας ή από κάποιους εύλογους για το δανειολήπτη λόγους ή από κάποιο δικαιολογημένο ενδιαφέρον της τράπεζας. Τούτο ιδίως σε μία εποχή, όπου τα ηλεκτρονικά μέσα προσφέρουν, χωρίς καμία πρόσθετη δυσχέρεια, τον επακριβή υπολογισμό των τόκων με έτος 365 ημερών.

Άλλωστε το έτος των 365 ημερών ισχύει και εφαρμόζεται σήμερα, κατ’ επιταγή της κοινοτικής οδηγίας 98/7/ΕΚ, που ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο, με την ΚΥΑ 21-178/13.Θ2.2001 (ΦΕΚ Β 255/08.03.2001) στην καταναλωτική πίστη, με τη στενή έννοια, ρύθμιση που δείχνει τη σημασία που απονέμει ο κοινοτικός νομοθέτης για τον κατ’ αυτό τον τρόπο, ακριβή προσδιορισμό του επιτοκίου (βλ. ΑΠ 430/2005 ΔΕΕ 2005.460) […]. Διατάσσει τη διενέργεια πραγματογνωμοσύνης από τον επιμελέστερο των διαδίκων.