Δεν νομιμοποιείται παθητικά κατά την αναγκαστική εκτέλεση, αφού η απόφαση που αποτελεί τον εκτελεστό τίτλο εκδόθηκε κατά άλλης εταιρίας, ήτοι της εταιρίας με την επωνυμία […], που λύθηκε και τέθηκε σε εκκαθάριση και της οποίας δεν αποτελεί η ίδια καθολική διάδοχο με κανένα τρόπο, αλλά πρόκειται για διαφορετικά νομικά πρόσωπα. Οι δύο εταιρίες έχουν ταυτόσημο σκοπό ήτοι […], όπως περιγράφονται στα καταστατικά τους, πρόκειται όμως για δύο διαφορετικά νομικά πρόσωπα, αφού ούτε περίπτωση μετατροπής ΑΕ σε ΕΠΕ ή συγχώνευσης με άλλο τρόπο, δεν προέκυψε.
Η υπ’ αριθμ. […] απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που αποτελεί τον εκτελεστό τίτλο δέχθηκε ότι δεν επήλθε ουσιαστικά μεταβολή του προσώπου του εργοδότη, ήτοι της εναγομένης (ΑΕ) η οποία εξακολούθησε να είναι η εργοδότρια εταιρία μέχρι και την άνω καταγγελία της επίδικης εργασιακής σχέσης, ευθυνόμενη εξολοκλήρου για όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την επίδικη σύμβαση μέχρι και την καταγγελία αυτής.
Συνεπώς έκρινε ως μόνη υπόχρεη την ΑΕ, η οποία και νομιμοποιείται παθητικά στην διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης, ως υπόχρεη εκ του εκτελεστού τίτλου. Από την σαφή ως άνω διατύπωση της απόφασης, δεν μπορεί ερμηνευτικά να συναχθεί ότι θεωρεί ως υπόχρεη και την αιτούσα ΕΠΕ. Αυτή ενδεχομένως θα ευθύνεται βάσει ουσιαστικών διατάξεων, ήτοι αναδοχής χρέους, σύμφωνα με όσα ορίζονται στην παραπάνω νομική σκέψη.
Για να υπάρξει όμως τέτοια διεύρυνση των υποκειμενικών ορίων της εκτελεστότητας (νομιμοποίησης κατά την αναγκαστική εκτέλεση), θα πρέπει η διαδοχή να έχει λάβει χώρα όσο διαρκούσε η διαγνωστική δίκη ή μετά το τέλος της (325 περ. 2 ΚΠολΔ).
